Dag 18: Spaubeek - St. Pietersberg

we zijn ... aan het eind!

Gisteren zijn we tot Spaubeek gelopen, vandaag willen we het Pieterpad afronden. Dat maakt een vreemde tweedaagse. Tussendoor hebben we namelijk niet bij een B&B overnacht maar gewoon thuis in ons eigen bed. Geen gedoe met het zoeken naar een slaapadres, geen zware rugzak vol met eten. Het ‘vakantiegevoel’ is wel iets minder ...
De auto mag nog een dag bij het station van Spaubeek doorbrengen. Bijna exact op hetzelfde tijdstip gaan we op deze tweede dag van start. Voor de gelegenheid zal de treinreis aan het einde van de dag vallen.

vers geploegde akker, het mooie gehucht Terstraten, kleine paadjes met knotwilgen

Vandaag begint super. Een wolkenloze hemel, en als we eenmaal van het pad langs de snelweg afdraaien is daar de rust van het Limburgse boerenland. De velden zijn vers geploegd en ingezaaid. In een lekker tempo stappen we richting Terstraten, een dorpje waar het lijkt of de tijd heeft stilgestaan. Smalle straatjes, vakwerkhuizen. Verbazend mooi en ondanks al onze Limburgse wandelingen waren we hier nog nooit.
Daarna lopen we tot Aalbeek door het kleinschalige landschap dat ons zo aanspreekt. Kleine paadjes langs weiden en hoogstamboomgaarden. Heggen van meidoorn en vlier, hier en daar een stroompje. Oude knotwilgen en haagbeuken zorgen voor schaduw.

Groot Haasdal, de appelbomen zijn bijna uitgebloeid, is dit een dassenburcht?, watertje in het Ravensbos

De watertoren van Schimmert komt steeds dichterbij tot we afslaan naar Groot Haasdal. De kasteelachtige hoeve ligt midden tussen de boomgaarden. Hier hebben we toch iets gemist. De appelbomen, die twee weken geleden nog in bloei moesten komen, zijn inmiddels bijna allemaal uitgebloeid.
What’s in a name: op het pad tussen de boomgaarden van Groot Haasdal zit rustig ... een haas! Pas als we in de buurt komen sprint hij weg.

Het Ravensbos is de volgende topper van vandaag. Hellingen begroeid met beuken, en zou dat gangenstelsel aan de rand van het bos soms een dassenburcht zijn? Bij een van de vele poelen staat een bankje in de zon. Het is nog aan de vroege kant maar wat let ons? Een pauze op een plek als deze geeft zo’n heerlijk vakantiegevoel.

chateau St. Gerlach, in het Geuldal, bloeiende daslook

Gesterkt door thee en koek lopen we door en langs het bos naar Valkenburg. We gaan nauwelijks door de bebouwde kom, gelukkig niet. Het Geuldal is veel aangenamer voor een wandeling. In de verte zien we chateau St. Gerlach, dichterbij kronkelt de Geul. We hebben mazzel, want de daslook lijkt nét in bloei. Op sommige plaatsen staan de knoppen nog op springen, en nergens hangt al de bieslookgeur die zo kenmerkend is voor de plant. De witte waas die de daslook over de bosbodem laat hangen is echter al mooi genoeg.

pauze bij Bemelen, gatenkaas in de mergellagen

Tot nu toe hebben we geen echt steile klimpartijen gehad maar richting Terblijt mogen we even. En als beloning dalen we daarna af naar Bemelen. De mergelwanden kijken op ons neer. Wat een gatenkaas is hier vroeger van gemaakt. Na een flink modderig pad doemt de ideale lunchplek op. De bankjes bij het infobord over de Bemelerberg zijn nog vrij! Met zicht op een weitje waar talloze huismussen voor hun jongen aan het foerageren zijn komen we op krachten voor het slotstuk, nog 9 km naar de St. Pietersberg.

uitzicht over Maastricht, nauwe straatjes, gevelsteen van ..., uitzicht vanaf de St. Pietersberg

Maastricht zal best een mooie stad zijn maar wij zijn nu eenmaal niet van die stadsmensen. Op een mooie zaterdagmiddag is het helemaal doorbijten. Een mix van winkelliefhebbers en toeristen wringt zich door de nauwe straatjes van het centrum. Het slentert en kuiert, eet een ijsje, maakt foto’s. Ieder zijn meug en dat wij toevallig willen doorlopen, daar heeft niemand boodschap aan. Gelukkig komt aan alles een eind, zelfs aan het centrum van Maastricht. Een laatste broodje bij het Dierenpark, de St. Pietersberg is nu echt in zicht!

Na het kenmerkende fort gaat de omgeving steeds meer op natuur lijken. We weten waar we naartoe moeten, we liepen al vaker over de St. Pietersberg en dan is het monumentje dat het eindpunt van het pad markeert niet te missen.
Om kwart over 1 zit het erop. Een vreemde gewaarwording. Wat doe je op zo’n eindpunt? Nou ja, eigenlijk gewoon niks bijzonders. Foto maken, nog een foto maken, en dan weer naar beneden. We moeten immers te voet terug naar het station van Maastricht.

Om 2 uur kunnen we het station binnenstappen. We krijgen een ideale terugreis naar de auto. Een paar minuutjes wachten totdat de trein naar Sittard het station binnenrijdt. In Sittard overstappen op de trein naar Spaubeek, die al te wachten staat. Een mooie wandeldag, een prima afsluiting van in totaal 18 dagen wandelen dwars door Nederland.

Gelopen op 15 mei 2010