Dag 17: Pey - Spaubeek

wegwijzer op de Wanenberg

Nog maar twee wandeldagen te gaan, de tenen kriebelen nu. Helaas begint het lange Hemelvaartweekend niet zo mooi. Toch besluiten we het erop te wagen. Gewapend met regenjack en paraplu, en natuurlijk met onze standaard-Pieterpaduitrusting, gaan we op pad voor de etappe naar Spaubeek.
In Spaubeek is vlak naast het station plaats voor een paar auto’s. De onze is om 5 over 7 de eerste die een plekje inpikt. Keurig op tijd voor de trein naar Sittard, en van daar de aansluiting richting Roermond. Vanaf het station in Echt lopen we via Schilberg terug naar het punt waar we twee weken geleden de Pieterpadroute afgebroken hebben. Zo ’s morgens vroeg lijkt dit stuk veel korter dan aan het eind van de wandeldag!

bij de Vulensbeek, Slek!

Bijna meteen hebben we profijt van de route die in de GPSr staat. Het pad dat volgens de markeringen niet ingeslagen moet worden, is toch echt het juiste. Het brengt ons langs de Vulensbeek naar het gehucht Slek. Daar treffen we het eerste kapelletje van de dag, met een fraaie (en met enig nadenken, zeer toepasselijke) deurklink.

Het is wat heiig en miezerig. Een echte koekoek laat zich daardoor niet uit het veld slaan. De eerste heeft domicilie in de Doort, de tweede houdt zich op in de buurt van het IJzerenbos. Over de grens bij Isenbruch zit de derde en de vierde koekoekt erop los voorbij Millen. Alsof dat niet genoeg is: zodra de plaatselijke koekoek even pauze houdt, branden de houtduiven los. De geluidsruimte wordt optimaal gevuld ...

lijsterbes, op weg naar Isenbruch, smeerwortel, fluitenkruid

In een paar weken is de natuur volledig van kleur veranderd. Geen enkele boom is meer kaal, alles oogt frisgroen. Veel opvallender is het ontbrekende geel. De paardenbloemen zijn uitgebloeid, de planten laten alleen nog hun witte pluizenbollen zien. Lijsterbessen en meidoorns bloeien volop. In de bermen is het fluitenkruid en de witte dovenetel opgeschoten, op vochtige plaatsen vergezeld van de grote muur.
Als je goed kijkt staat er wel wat paars tussen (o.a. smeerwortel) maar wit is de nieuwe trend.

Vandaag weer een stukje Duitsland, net als in de buurt van de Gelderse Poort. Isenbruch en Millen zijn twee kleine, niet bijster interessante dorpjes die omgeven zijn door modderige boerenpaden. Zoals altijd zijn er wel aparte details. Alle (gemeentelijke) straatbomen zijn keurig genummerd met een metalen schildje. Zou iedere boom ten gemeentehuize zijn eigen dossier hebben?

kerk van Sittard, sierlijke straatlantaarns, de Hof van Olijven, pauze bij de Paulusstichting

Dankzij het sombere weer schieten we goed op. De temperatuur nodigt niet echt uit tot pauzeren dus pas na bijna 3 uur lopen strijken we op een picknickbank neer. Dan gaat een kop thee met een broodje er wel in!
Eenmaal terug in Nederland naderen we Sittard met rasse schreden. Een graspad langs de Geleenbeek brengt ons tot bijna in het centrum. Heel verrassend is dat zowel in het water als langs het pad bijna geen zwerfvuil te bekennen is. Dat bestaat dus nog, in Nederland anno 2010.

Na het centrum mogen we de eerste ‘berg’ van de dag op: de Kollenberg. Echt ouderwets katholiek, met onderweg een kruisweg van 7 voetvallen, een Hof van Olijven en als bekroning bovenop de berg de kapel van St. Rosa. Die is helaas gesloten (iets wat in Limburg trouwens regelmatig voorkomt).
We lijken er wel in processie langs te lopen. Vóór ons 4 Pieterpadders, achter ons nog een tweetal. Maar bij de Paulusstichting zien we in de - opengestelde - tuin een paar mooie bankjes lonken die vragen om een pauze. Laat de anderen gerust doorlopen, wij gooien er een broodje in.

Wintraeker heilbron, afdaling op de Wanenberg, fraaie bever, bij kasteel Terborgh

Nu komen de mooie (en bekende) plekken aan de beurt. Windraak, met zijn ‘miraculeuze Wintraeker heilbron’. Het water helpt in ieder geval uitstekend tegen de dorst. Vervolgens kronkelt het pad zich op en om de Wanenberg. Sowieso een prachtig stuk, en sinds de laatste keer dat we hier liepen heeft iemand zich in het bos uitgeleefd op allerlei houtsnijwerk. Staande en liggende dode stammen zijn omgetoverd in een bij, een specht, twee dassen, een bever, ... Talloze uiltjes (ook uitgesneden) wijzen de weg.

De route is vandaag aan de korte kant en dus komen we al aan het begin van de middag in de buurt van Spaubeek. Na een ommetje langs kasteel Terborgh kunnen we het niet laten: even kijken of we in het gehucht Oude Kerk de gelijknamige cache kunnen vinden. Drieënhalf jaar geleden lukte het niet ... nu wel!
Met een laatste pauze bij de St. Annakapel (jammer dat deze niet aan de officiële Pieterpadroute ligt) sluiten we de wandeldag af. Veel bewolking, aan de koude kant maar wel nagenoeg droog. Nog één dag te gaan.

Gelopen op 14 mei 2010