Dag 5: De Kiel (Schoonoord) - Coevorden

de Papeloze Kerk

De avond van tevoren was onze gastheer de ontbijtspullen al komen brengen. We hoeven dus geen gewetensbezwaren te hebben en kunnen met een gerust hart vroeg opstaan. Op een of andere manier is het bakje boter aan onze aandacht ontsnapt. Het worden dus bruine boterhammen met alleen kaas of ham. Verse thee, dat wel en natuurlijk weer een thermoskan thee om mee te nemen. Brood voor onderweg maken we niet klaar, rond lunchtijd zullen we in Sleen zijn waar een AH precies aan de route ligt.

Na de afwas en een laatste controlerondje door het huis maken we aanstalten om te vertrekken. Onze gastheer is toch al op en zwaait ons vriendelijk uit. De route die we terug naar het Pieterpad volgen is net iets anders dan een dag eerder. Nu komen we langs allerlei kunstwerken (mwah ...) maar ook langs een wegwijzer naar De Kielse Kei. Díe steen moeten we zien dus we lopen er een klein stukje voor om.
Een enorm infobord markeert een even enorme kei, ‘bijna de grootste van Drenthe’. Even doorlezen leert dat dat niet zoveel zegt. Het gaat namelijk om een vriendschappelijke competitie tussen dorpen met een kei (en dat zullen er hier vast veel zijn). Alle keien schijnen opgemeten te zijn en omdat het bord ‘de grootste’ niet vermeldt zal het er wel op neer komen dat ieder dorp in de omgeving ‘bijna de grootste kei van Drenthe’ herbergt.

de Kielse Kei, brug over het Oranjekanaal, een stukje hei, monument voor de grondlegster van het Pieterpad

Kort daarna komen we weer uit op het Pieterpad. We steken het Oranjekanaal over en gaan opnieuw de bossen in, nu die van boswachterij Sleenerzand. Het is bijna niet voor te stellen dat hier in vroeger tijden uitgestrekte heidevelden lagen. Met ergens midden op de heide de 'Papeloze kerk', een hunebed met weids uitzicht. Hier hielden aan het begin van de reformatie de aanhangers van het ‘nieuwe’ geloof hun bijeenkomsten.
Nu ligt de hunebed midden in het bos. De bewegwijzering laat de bezoeker een flink stuk omlopen maar de GPSr weet wel beter. Een sfeervolle plek, met een fraai gerestaureerde (of gereconstrueerde) hunebed. Het bekende geraamte van grote keien is te zien maar ook een gedeelte waarbij de vulstenen en de deklaag zijn aangebracht. Alleen jammer dat voor het overdekte gedeelte onder de stenen een ijzeren hek is aangebracht. Dat zal er duizenden jaren geleden toch niet geweest zijn!

Net voor 12 uur stappen we Sleen binnen. Al snel begint de GPSr te piepen: “U nadert een Albert Heijn!” Dat wordt inslaan. Niet alleen voor de lunch van vandaag, ook meteen voor die van morgen want dan is het zondag. Het boodschappenlijstje is inmiddels standaard: bruine bolletjes, voorgesneden kaas, appels, stroopwafels en chocolade. Plus voor de gelegenheid een halfje melk. Daarmee hoeven we niet ver te sjouwen want er staan bankjes bijna voor de winkeldeur.
Van verschillende kanten wordt ons smakelijk eten gewenst - trouwens toch opvallend hoe vriendelijk wandelaars met rugzak in het algemeen gegroet worden. Een flinke tas voer wordt snel een handzame hoeveelheid die nog wel ergens in een hoekje van de rugzak past.

Na Sleen wordt de route weer wat saaier. Veel weilanden en kale akkers, hier en daar een gehucht. Verschillende malen lopen ons overduidelijk Pieterpadders tegemoet. We voldoen wel aan de norm. Echtpaar van rond de vijftig, pa houdt de route in de gaten en draagt een rugzak. Ietwat afwijking in de vorm van een GPSr in plaats van het bekende routeboekje, en natuurlijk heeft bij ons ma ook een flinke rugzak en niet zo’n niemendalletje waarin alleen een zakdoek past.
Zo op het platteland zorgt het Pieterpad voor leven in de brouwerij. Sommige gehuchten zijn behoorlijk toeristisch (theetuin, boerderijwinkel, camping, B&B) en langs de route staan opvallend veel bankjes.

lunch, een flinke boleet, de molen van Sleen, Holsloot

Bij Den Hool hebben we alweer heel wat asfalt gehapt. Een paar kilometer van de route ligt nog een cache. Het is een stukje om maar het betekent ook wat afwisseling in de route want de doos ligt in het bos. OK, dat doen we dus. We slaan een weggetje in met de veelbelovende naam Marokko, gevolgd door een straatje dat Schimmelarij (?!) heet. Het bos komt in zicht, het volgende paadje heet ... Spoorbaan! Niet te geloven, dit pad loopt langs het spoor. Wat een originaliteit.
We naderen het nulpunt. Klein probleempje is dat de coördinaten weliswaar in de GPSr staan, maar niet de cachenaam. We hebben geen beschrijving bij ons en dus geen hint en ook geen indicatie van de grootte van de doos. Hoe heette die cache ook alweer?? Na enig zoeken valt Hans een stapeltje takken op. Ja, dat is 'm dus. De doos gaat open en meteen valt het kwartje: de Tickbite cache. Tot de nok toe gevuld met verantwoorde tekenpincetten bij wijze van ruilmateriaal. Wij hebben al een tekenhandigheidje en tekenen daarom alleen het logboek.

Dalerveen is de volgende stop. Gezeten op een ANWB-paddenstoel (o ja, aan waymarking deden we ook nog ...) gooien we er een laatste stroopwafel tegenaan voor de broodnodige energie. Coevorden is in zicht, en dat is maar goed ook want de teller loopt behoorlijk op. We lopen maar niet meer om Coevorden heen en nemen de kortste weg naar ons overnachtingsadres. Daar kunnen we heerlijk bijkomen bij de warme kachel van Willy, een Vriendin op de Fiets. Thee, koekjes, en een gesprek over het Pieterpad en aanverwante zaken. Min of meer aanverwant, hoe zijn we bij analfabetisme aangeland?
De maag knort. De Griek staat op het menu van vanavond. Tot in de laatste hoekjes gevuld wandelen we terug. 40 km vandaag, nog even douchen en dan recupereren.

Gelopen op 27 oktober 2007