Dag 2: Wierumerschouw - Zuidlaren

een blauwe reiger in de groene soep

De gastvrouw had ons goed ingeschat: vroege vogels in huis. Daarom geen persoonlijk geserveerd ontbijt maar een welgevulde koelkast en broodtrommel. De yoghurt en de sinaasappels hadden we de avond van tevoren al soldaat gemaakt en dan nog lijkt het wel alsof ze voor ontbijt, lunch én diner heeft ingeslagen. De eieren en het spek laten we voor wat het is en ook de harde witte broodjes. Het halfje bruin belandt echter grotendeels in het lunchpakket. We hoeven ons geen zorgen te maken over het winkelbestand onderweg. Een thermoskan verse thee, en we kunnen er weer tegenaan.

Opnieuw asfalt tot aan de stad Groningen. Hoewel de ochtend zonnig begon is het ongemerkt dichtgetrokken en zo zien wij Groningen bij mist. De beroemde Martinitoren is helaas niet in zijn volle glorie te zien. Ook nu weer meer water dan we hadden verwacht, met prachtige, ouderwets aandoende schepen in de haven. Dwars door de stad gaat het, via een gordel van parken. Mooie bomen, veel joggers, lekker rustig. Na het Centraal Station - een verplicht nummer op zo’n lange-afstandswandelpad - duiken we alras de natuur in. Het pad is weliswaar nog steeds verhard maar de omgeving is totaal veranderd. Geen open, rechte vaarten maar watertjes die geheimzinnig onder het bladerdak van de bomen verborgen liggen. Allerlei watervogels dobberen in de groene soep en ineens staan we bij het sluisje naar het Paterswoldermeer.

de haven van Groningen, Groningen in de mist, een handbediend sluisje, liften

Hè, hè, een bankje! Na tweeënhalf uur lopen mag dat wel. We nemen een uitgebreide theepauze. Hoewel het een gewone doordeweekse woensdag is komt er toch wat scheepsverkeer langs. Het gaat nog echt ouderwets. De sluiswachter in eigen persoon maakt de sluisdeuren met de hand open en dicht, en hij bedient ook de ophaalbrug. Bovendien int hij het sluisgeld!
Op gang komen gaat daarna een beetje moeilijk. Het lijkt wel of er in een kwartier eieren onder de voetzolen zijn gegroeid. Maar de omgeving maakt veel goed. Voorbij Haren wacht ons opnieuw een waterrijk gebied. Nu begint het eindelijk te lijken op wat we ons bij het traject van een LAW hadden voorgesteld.

waterrijk gebied bij Haren, bij een grote paddenstoel ...

Vanaf hier dienen zich ook de eerste paddenstoelen aan. ANWB-paddenstoelen wel te verstaan. Een kennis ‘verzamelt’ deze wegwijzers. Precieze locatie en foto’s van de paddenstoel en de omgeving, graag aanmelden op www.waymarking.com. Ach, waarom ook niet?, denken we bij de eerste paddenstoel. Op dat moment beseffen we niet dat er nog 20 van zulke wegwijzers zullen volgen, dat betekent telkens opnieuw stil staan en vooral ... weer op gang komen.
Na de lunch, lekker picknickend naast de zoveelste paddenstoel, komen we in bosgebied terecht. En ja, we zijn in Drenthe aangeland dus zien we de eerste hunebed. Ook hiervan zullen we er meerdere tegenkomen. De meest verbazende zijn wel de twee hunebedden net naast een huis. Of natuurlijk is het andersom: ooit bouwde hier iemand een huis op minder dan 5 meter afstand van een hunebed!

Met pijnlijke voeten bereiken we na Noord- en Midlaren ... Zuidlaren, het eindpunt van de tweede wandeldag. Net voordat we het dorp binnen lopen begint het wat te spetteren. Dan hebben we de paraplu’s toch niet voor niets meegenomen. We zijn te vroeg om ons bij het ‘Vrienden op de Fiets’ overnachtingsadres te melden en daarom vereren we alvast de plaatselijke AH met een bezoekje. Gezonde broodjes, plakken kaas en appels; dan kan er ook wel een ongezonde reep chocolade bij. Daarna doden we de tijd in het plaatselijke speeltuintje waar de grote bomen de regen keurig tegenhouden. Wanneer hebben we voor het laatst geschommeld?

een hunebed in de achtertuin!, schapen te koop, terug naar vroegâh, sweet dreams

De ontvangst op ons overnachtingsadres is opnieuw bijzonder vriendelijk. Bij een hete kop thee kletsen we even bij met onze gastvrouw, en daarna: een heerlijke warme douche. Het B&B ligt een beetje buiten het dorp maar er is een Italiaans restaurant aan het einde van de straat. Met de meest uitgebreide kaart die we ooit aantroffen bij een Italiaan (ruim 100 pizza’s!) en de snelste bediening. Nét als dat niet helemaal de bedoeling is, we hadden gepland om op ons gemak te tafelen om de 36 kilometers te laten bezinken voor het slapen gaan.

Gelopen op 3 oktober 2007