Dag 12: Familiedag in Interlaken
aan de Thunersee
Op ons gemak beginnen we de dag. We hebben met Helga afgesproken in Interlaken. Voor haar een aantal uren reizen en voor ons slechts een half uur. Pas om 9 uur hoeven we uit Lauterbrunnen te vertrekken.
Er is in de loop van de dag slecht weer voorspeld. Daar is in de morgen nog helemaal niets van te merken. Zonnetje, weinig wolken. Er zijn heel wat mensen op pad.
wie wil er naar het Selfie-museum?, gemeentebloemen, ouderwetse grandeur, niet alleen horloges
In Interlaken zijn twee stations: West en Ost. Slechts een paar
kilometer van elkaar verwijderd. Voor Helga is West ideaal. Voor ons is
Ost het makkelijkst, daar gaat een rechtstreekse trein naartoe.
We lopen eens door de hoofdstraat van Interlaken naar het westelijke
station. De moderne tijd heeft Interlaken een Swiss Selfiemuseum
gegeven! Maar verder is veel nog hetzelfde als tientallen
jaren
geleden, toen we met de kinderen weleens vanuit Grindelwald een dagje
Interlaken deden. De statige ‘grand’ hotels met de uitstraling van
begin 20e eeuw, de talloze toeristenwinkels waar vooral – maar niet
alleen - horloges worden verkocht. En het is druk!
We zijn aan de vroege kant bij West en glippen even de Migros in voor
tomaatjes en wat lekkers bij de thee.
wachten op de trein, te voet naar Weissenau
De trein van Helga is ietsje te laat. De bedoeling is om te gaan wandelen: een stuk van de Berner Oberländer pelgrimsweg langs de noordoever van de Thunersee. Een kwestie van de Aare oversteken, en we zitten al op de route.
Uit de drukte zoeken we aan het water een bankje om theepauze te houden. Linzertorte erbij, het is net vakantie. De laatste nieuwtjes uitwisselen. Zo vaak zien we elkaar niet.
gratis toegang, wat een dikke muren, zicht op het meer, al heel lang beschermde natuur
Aan de Thunersee ligt natuurgebied Weissenau. Dezelfde naam hoort bij de Burgruine. Daar kun je zomaar naar binnen en de toren beklimmen. De muren zijn hier indrukwekkend dik, zeker een meter! Geen wonder dat deze toren er na eeuwen nog steeds staat.
Weissenau is tijdens het broedseizoen vast razend interessant, maar in de tweede helft van de zomer hebben de vogels dat wel achter de rug en laten ze zich minder zien en horen.
heel veel regen op komst
Inmiddels is de zon verdwenen en regent het overduidelijk aan de overkant van de Thunersee. Bij Neuhaus vallen ook voor ons de eerste druppels. Kijk, aan de weg staat een huisje waar andere mensen schuilen. Dat lijkt ons een goed plan.
Het is een overvol bushokje. Niet lang, want: daar is de bus! Iedereen stapt in en vervolgens hebben wij een ideale pauzeplek, helemaal voor ons alleen. Natuurlijk komen er daarna nieuwe busreizigers bij maar ook die vertrekken weer. We zijn enorm blij met ons onderdak. Het giet en er valt een donderende klap onweer.
Na een tijdje zwakt de bui af. Tja, wat nu? We kunnen onze oorspronkelijk geplande tocht maken, maar de kans bestaat dat er nog zo’n bui komt terwijl we hoger zitten in open terrein. Dat is geen aantrekkelijk idee. Weet je wat, we keren gewoon om. Nog eens langs Weissenau, daar in de buurt weer wat schuilen en zodoende al tegen 2 uur terug in Interlaken.
Japanse (mini)tuin, koi-karpers
Helga was nog nooit eerder in Interlaken. Via de hoofdstraat ziet ze bijna alle highlights, inclusief de Japanse Tuin. Nou ja, het Japans Tuintje. Het meest Japans hieraan is de grote groep koi-karpers. Er zijn zelfs jonkies.
De zon is opnieuw doorgekomen. Wat jammer dat we niet zijn doorgelopen langs de Thunersee. Maar ja, dat kun je vooraf niet weten. We weten wel iets om nog wat extra tijd te doden. De alpendierentuin.
de zussen, opa steenbok
Net als een paar dagen geleden staat er een flinke wachtrij bij het dalstation van de Harder Kulmbahn. Je glipt erlangs en komt snel bij het dierentuintje. De murmeltiere laten zich vandaag niet zien; de voederbakjes zijn al leeggegeten. Op het eerste gezicht hebben de steenbokken ook een snipperdag opgenomen. Maar wanneer we iets verder lopen, blijkt de kudde gewoon aanwezig. Het zijn er veel meer dan we verwacht hadden: toch zeker 9 dieren. De oudste bokken zijn al behoorlijk stram in de poten. Wat een geweien!
Nu is het bijna 5 uur, laat genoeg om op zoek te gaan naar het avondeten. Vlakbij station West is een Migros restaurant, waar je heel redelijk kunt eten tegen dito prijs. De saladebar is nog goed gevuld en toetjes zijn voorradig. Het is helemaal niet druk (toptijd schijnt de middagpauze te zijn). Ondertussen kletsen we verder. Het kan weer even duren tot een volgende afspraak.
Dan gaan we elk met onze eigen trein naar huis. Het was gezellig! (En op de terugweg zien we in de wei een ree grazen!)