Dag 7: Klimmen rond de Trümmelbach
uitzicht vanaf de Staubbachbänkli
Rise and shine, vandaag staan we vroeg op. Het gaat een warme dag worden en we willen profiteren van de ochtendkoelte. Iets na kwart over 7 lopen we al richting Staubbauch. Inlopen tot aan Trümmelbach, waar we over het rotspad omhoog willen. Onderweg staat een onbekend infobord over het paragliden. Kijk je door de bijbehorende buis omhoog, dan zie je precies de plek waar ze in de buurt van Mürren allemaal over de rand stappen.
daar is de afsprong, in de schemer
Zoals gebruikelijk is het rustig in dit hoekje van het dal, terwijl dit toch een van de indrukwekkendste wandelingen is. We stappen in en kunnen meteen ons portie zweet kwijt. Het pad is netjes droog, dat scheelt enorm bij het lopen. Vlak vóór het bruggetje over de beek lassen we de eerste pauze in. Alleen thee is wel genoeg. Meer kan het helaas ook niet worden, want de mueslirepen liggen thuis nog in het vriesvak ...
rond de Trümmelbach
Daarna dalen we af naar de waterval. Hiervan krijg je nooit genoeg. We hebben er waarschijnlijk al tientallen foto’s van en toch schieten we er even een paar.
Mürrenhoogte, Brech/Preech
Daarna schiet het lekker snel op naar Preech.
De koeien – hier behoorlijk donker van kleur – laten ons netjes
doorlopen. Het laatste stuk valt toch nog tegen qua steilte maar hoera!
daar zien we de wegwijzer van Stalden. Het hoogste punt is bereikt voor
vandaag.
Nu nog een leuke pauzeplek. Daar is in dit gebied zelden gebrek aan. Inderdaad, na een paar minuten lopen zien we een bankje in de zon staan. Het uitzicht wordt een beetje belemmerd door bomen, verder is het ideaal. Hans wringt zijn petje uit; er komt best veel vocht vanaf! Ook onze shirts zijn bijna doorweekt. Het zonnetje mag ervoor zorgen dat we opdrogen.
Terwijl wij een boterham pakken, komen er net als gisteren erebia’s op ons zweet af. Wat zijn we onweerstaanbaar! We rekken de pauze wat zodat alle vlinders aan de beurt kunnen komen.
welke kleur mag vandaag?, spookhotel, overvolle bloembakken
Op ons gemak gaan we afdalen. Dit is een toeristische route. Veel bankjes, veel wandelaars. Wengen komt langzaam dichterbij. Het plan is om bij de Staubbachbänkli nog eens te lunchen. Hé, dan komen we dicht in de buurt van het ‘spookhotel’! Een paar jaar geleden liepen we toevallig langs dit vervallen hotel. Zou er inmiddels al iets aan opgeknapt zijn?
Na wat zoekwerk zien we het dak boven de bomen uitpiepen. Dichterbij is meteen te zien dat er drie jaar lang helemaal niets aan gedaan is. Het gebouw is alleen maar meer in verval geraakt. Herstel in oude glorie wordt allengs onwaarschijnlijker.
Verder naar het uitzichtspunt. Dit buurtje is Zwitserland op z’n best. Overvolle bloembakken aan de balkons, de chalets kunnen zo op de foto voor een puzzel. En één gieter is voor sommige bewoners niet voldoende!
Mürrenzijde, Stechelbergzijde bij de Staubbachbänkli
Helemaal alleen kunnen we op een Staubbachbänkli genieten van het panorama. Eerste rang, vol zicht op de keten met de Breithorn aan de ene kant, en de stuivende Staubbach aan de andere kant. Wat jammer dat we nog naar beneden moeten.
Het Appelpad ligt gedeeltelijk in de schaduw en daardoor valt de afdaling mee. Voordat we de laatste klim naar ons vakantiehuis nemen, halen we nog even ons bestelde brood op. Hopelijk is de 7-korn beter te eten dan het Walliser want dat valt dit jaar toch echt tegen. De komende dagen worden warm dus we vullen in één moeite door de ijsvoorraad aan bij de Coop.
Wat is het toch heerlijk, na een fijne wandeling met een ijsje uitpuffen op je eigen terras. ’s Avonds hebben we een grote portie kip in roomsaus verdiend. Met zo’n koele Feldschlösschen.