Dag 8: Sneeuwlopen naar de Rote Chumme
op de Chindbettipass
Nóg een mooie wandeldag, met het vooruitzicht op een regenachtige zondag. Dan gaan we lekker vlammen en nemen morgen vrijaf! Dus vóór zessen uit bed, om half 7 van start. De meeste hoge sneeuw is weg, we gaan de Chindbettipass proberen.
het Üschinental in, ochtendzon op de bergkam, dol op zweet, pauze
Wat is de bergochtend toch mooi. De eerste zonnestralen komen over de kam en belichten
de hoogste toppen aan de westkant van het dal. In de bergschaduw lopen we richting
Äussere Üschine. Dat scheelt in het zweet, al is aan de wind nú al te merken dat het
een warme dag gaat worden.
Na de bruggetjes volgen we de ‘hoofdweg’ van het dal. Eerst in de zon maar
verderop opnieuw in de bergschaduw. Vroeg opstaan loont zeer zeker. We nemen pauze bij
Innere Üschine en dan moet het gebeuren, het steile stuk naar de Engstligengrat. Hier
en daar hebben de koeien het pad stukgelopen. Toch lukt het om zonder al te modderige
schoenen in de buurt van het graatje te komen.
Na een bochtje zien we de Tschingellochtighorn al een stuk dichterbij. Rechts van de top
zweven drie arenden. Een beetje te ver om mooi op de foto te zetten, maar wat is dit
een pracht gezicht!
dichtbij de Tschingellochtighorn, bergkristal, blik op het dal van Adelboden
Op het pad langs de Tschingellochtighorn speuren we naarstig naar een mooi brokje bergkristal
om mee naar huis te nemen. In de wand glinstert het alom. Hierna zouden we via Tälli
terug kunnen lopen. Het is nog vroeg, we kunnen ook de Chindbettipass nemen. Daar zijn we
al jaren niet meer geweest.
Hoewel deze wandeling nogal afgelegen ligt vanuit Kandersteg, lijkt hij makkelijker te
belopen vanuit Adelboden. Het is zowaar druk! Met echte wandelaars wel te verstaan,
flinke rugzakken vieren hier hoogtij.
terugkijkje naar de Tschingellochtighorn, rotskabouter, rond de Chindbettipass, ook boven 2600 meter
Tot nu toe hebben we nauwelijks een stap door een sneeuwveld hoeven lopen. De route naar de Rote Chumme heeft wat anders voor ons in petto. Waarschijnlijk eenderde gaat door de sneeuw. Het oppervlak is gelukkig niet hard bevroren en erg steil zijn de veldjes ook niet. Toch kost het best wat kracht om op de Rote Chumme te raken. Maar dat is het waard, wat is het uitzicht formidabel vandaag.
op weg naar de Rote Chumme, door de sneeuw, zicht op de Daubensee, daar is Schwarenbach
Nu komt een vervelend stuk, omlaag naar Schwarenbach. Veel kiezel op het pad waarover
je makkelijk weg kunt glijden en als dat er niet ligt is het pad zo stenig dat je moet
zoeken naar plekken om je voeten stabiel neer te kunnen zetten. Halverwege de afdaling
lassen we een pauze in om even op adem te komen.
Dan, na een bochtje, zien we onder ons eindelijk Schwarenbach liggen. We zijn er nog
niet maar dit geeft moed! De drinkflessen kunnen leeg want bij het berghotel is een
waterkraan. Hoe lekker, gewoon koud water!
Het bekende spazierstukje over de Spittelmatte volgt. De lucht is echter dichtgetrokken,
we krijgen een buitje over ons heen. Met alle spullen beschermd in de rugzak met regenhoes,
lopen we verder onder onze paraplu. Droog weer was natuurlijk leuker geweest ... echter
regen op deze plek is het minst lastig bij het lopen. En na een half uurtje wordt het
weer droog, we kunnen de afdaling via Stock zonder paraplu doen.
Met meer dan 25 km in de benen moet er doorgezet worden. Onderweg zoekt iemand in de
berm met een metaaldetector. Sleutels kwijt! We hopen dat het zo lukt om ze terug te
vinden maar hebben onze twijfels ...
Eindelijk, eindelijk zien we het bordje Eggenschwand. Even wat drinken. We hebben moeite
om op te staan en weer op gang te komen. Pff, na meer dan 10 uur zijn we op honk. Gauw
de pannen op het fornuis want we hebben reuzehonger. De pot schaft Surinaamse sardientjes,
helemaal áf dankzij wat takjes selderij uit de moestuin van Frau Rechsteiner. Véél rijst,
véél doperwten, het gaat er allemaal moeiteloos in. Wat zijn we tevreden!