Dag 10: Vliegveld Volkel - Venhorst

Peellandschapspark Voskuilenheuvel

Een prachtige zondag op komst: de verwachting is dat het de warmste 8 maart ooit wordt! Dus worden de wandelplannen uit de kast gehaald. Zo op de kaart verdient de tiende wandeldag niet de schoonheidsprijs, veel boerenweg en weinig natuur. Maar ja, we willen verder komen op het Hertogenpad, en dan zullen we door moeten bijten.

De wekker gaat op doordeweekse tijd, het lukt nét om er op tijd uit te komen. Hans heeft gisteren immers ook al 125 km gefietst! Thee zetten, broodjes beleggen en inpakken. Om kwart voor 8 stappen we in de auto naar Odiliapeel. Helaas (...) schiet het alweer zo op richting lente, dat er geen fraaie zonsopgang meer te bewonderen is. De zon straalt al uitbundig aan de hemel!

monument in Odiliapeel, actieve mollen, Kempische heideschapen, pijpenstrootje in woord en beeld

In Odiliapeel hebben we de parkeerplaats op het kerkplein voor het uitzoeken. De klok slaat half 9 wanneer we van start gaan. Na een klein stukje bebouwde kom, volgt het bos ten zuiden van het dorp. Dit is meteen het grootste stuk natuur dat we vandaag zullen zien. Niet onaardig maar ook niet echt speciaal.

De eerste boerenweggetjes volgen, en dan het mooiste stuk van de dag: Peellandschapspark Voskuilenheuvel. Niet groot maar door het eindeloos slingerende pad kunnen we er toch wat metertjes maken. Een eenzame visser in gewatteerd pak zit aan de waterkant te soezen. Wat een sport!
Bij een veldje waarop (waarin!) de mollen zich uitgeleefd hebben, staat een bank in de zon. Daar moeten we van profiteren, want de ervaring heeft geleerd dat op saaie routes weinig banken te bekennen zijn.

Iets verderop graast een kudde Kempische heideschapen, altijd fotogeniek. Ook een schaapskooi in de stijl van toen is te bewonderen. Langs het pad stikt het van de bordjes met informatie over het gebied. Landschap, planten en dieren: alles komt aan bod. Wat verder opvalt, is het grote aantal zelfgebouwde hutjes hier. Is er een wedstrijdje huttenbouwen voor kinderen geweest?

ooit de Peellinie, echte Belgische knollen

Na dit mooie intermezzo komt Venhorst in zicht, en daarmee voorlopig het einde van het tracé van het Hertogenpad. Pas aan het einde van de ronde zullen we het pad nog een tijdje volgen.
Achter een paard met wagen aan, gaan we via eindeloze boerenpaden richting Wilbertoord. Bijna zonder uitzondering staan achter elke boerderij enórme stallen. Onze streek staat bekend om de megastallen maar hier kunnen ze er ook wat van. Het is saai lopen hier maar met twee dingen hebben we geluk: weinig modder en weinig verkeer.

En kijk: langs de bosrand bij Wilbertoord staat een bankje, precies wanneer het twaalf uur is! Ideaal voor de lunchpauze. Mmm, even de ogen dicht en soezen. Van alle MTB’ers die langs komen suizen (waarschijnlijk een uitgezette tocht) hebben we geen last.

Tot nu toe hebben we geen meter extra hoeven lopen maar bij het kruisen van de N264 gaat het mis. Het brede kanaal van de voormalige Peellinie zit in de weg! En als we wat oostelijker wél naar het noorden kunnen lopen, blijkt bij het volgen van een ‘Boerenwandelpad’ ook daar het water in de weg te zitten. Zo tikken de extra kilometers ongemerkt aan ...

nieuwe natuur, genieten in de zon

Maar gelukkig, er komt een brug in zicht. Tot onze grote verbazing zien we een eind na de brug, gewoon op de verharde weg, vier reeën! Twee ervan springen over een behoorlijk hoog hek het bos tegemoet, de twee andere wagen zich er niet aan en snellen de tegenovergestelde richting uit. Helaas, alles is net te ver weg voor een fatsoenlijke foto.

We gaan westwaarts, over het tracé van het oude Duitse lijntje. Een kaarsrecht graspad dat na een tijdje behoorlijk saai begint te worden. Maar we tjoeken onverdroten voort, richting de N277 waar we al van ver de auto’s kunnen zien rijden. Wanneer we er bijna zijn, is het hoog tijd voor de laatste pauze. Heerlijk in de zon, het zou zalig zijn ware het niet dat we nog een aantal kilometers te gaan hebben.

de bijen vliegen al, Peelsche Heide

Daar moeten we maar weinig woorden aan vuil maken. Verharde weg, veel verkeerslawaai, weinig bijzonders te zien. Wanneer we vlakbij Odiliapeel zijn, kunnen we nog even de Peelsche Heide in, een piepklein natuurgebiedje rond een visvijver. En dan komt de auto in zicht! Puhpuh, toch mooi 27 km gedaan en weer een stukje dichter bij Roermond.

Route op 8 maart 2015