Dag 1: Breda - Tilburg

opvallend bankje hoor

Máánden geleden hebben we voor het laatst een stuk van een lange-afstands-wandelpad gelopen. Door allerlei familiebesognes kwam het niet zo vaak van een lange wandeling. Wel hebben we in Zwitserland uitgebreid de conditie op peil kunnen houden, maar toch ...
Wat zeker ook meespeelde, is het vermoeden dat het eerste stuk van het Hertogenpad - het pad dat we momenteel ‘op de plank’ hebben liggen - niet zo interessant zou kunnen zijn. Maar goed, uiteindelijk hebben we een zondag tijd, en het weer lijkt mee te werken. Om het ons makkelijk te maken, gaan we geen rondje lopen maar reizen we per trein van Tilburg Reeshof naar Breda, om dan te voet terug gaan.

grote kerk in Breda, het Cadettenkamp bij Teteringen

Vroeg op de zondagochtend gaat de wekker. Wat is het ’s morgens nog lang donker, in oktober! Pas tegen 8 uur, als we al bijna bij het station zijn, wordt het lekker licht. Het weer blijkt iets minder zonnig te zijn dan voorspeld. Nou ja, we gaan toch! De automaat spuugt twee enkeltjes naar Breda, en na een kwartiertje wachten rijdt de Sprinter voor. Treinreizen kan best luxe zijn!

In Breda is het even zoeken naar de juiste stationsuitgang, en dan kunnen we op pad. In de grauwe ochtend, het regent nét niet, zetten we onze eerste stappen op dit nieuwe pad. Historisch Breda ziet er best mooi uit. Een flink kasteel, een nog flinkere kerk, en allerlei andere gebouwen van eeuwen terug.
Nadat we de koepelgevangenis gepasseerd zijn, wordt het minder interessant. Een lang weggetje langs het spoor leidt ons uiteindelijk Breda uit. Ja, de natuur komt in zicht!

verse zwavelkopjes, herfst in boswachterij Dorst

Te vroeg gejuicht. Op de rand van Boswachterij Dorst moeten we opzij voor enkele mountainbikers. En dan nog een paar, en dan nog meer. Kortom, we lopen precies op het tracé van een uitgezette toertocht. De organisatie heeft het zich denkelijk makkelijk gemaakt, en het Hertogenpad als leidraad voor de tocht genomen!
Dat worden we al snel zat. Waar het maar enigszins kan, nemen we een paadje verder of snijden een stukje af. Zelden hadden we zo’n profijt van de track die we thuis in de GPS hadden gezet.

Boswachterij Dorst is volop in herfsttooi, met hier en daar veel paddenstoelen. Als we niet uit moeten kijken voor mountainbikers is er genoeg te zien. Alleen bankjes, die zien we maar niet. Na twee uur lopen pakken we daarom maar de metalen afdekking van een waterput.

bij Surae, flink koppel brandganzen, reuzenzwam, honingzwammen

Kort na de pauze komen we in de buurt van Surae, het vroegere natuurbad. In het water bivakkeren talloze brandganzen. Qua paddenstoelen is het hier een paradijsje. Honingzwammen, reuzenzwammen, het kan niet op.

pff, eindelijk een bankje!, dennenmoorder, zandverstuiving bij Dongen, sponszwam

Nog steeds regelmatig gehinderd door de fietsers komen we aardig in de buurt van Dongen. De maag gaat knorren, maar weer: geen bank! Pas als we bijna de boswachterij uit zijn, komt er een in beeld. Hè, hè, dat broodje hebben we dik verdiend.

kunst bij het Wilhelminakanaal, fietsersbruggetje

De wandeling wordt nu heel anders van karakter. Nadat we voor de eerste keer het Wilhelminakanaal overgestoken zijn, volgt een saai stuk door de bebouwde kom van Dongen. ‘De Oversteek’, een fietsersbrug over het kanaal, zorgt voor de tweede oeverwisseling. Op het fietspad aan de zuidoever lopend zien we in de verte een derde brug. Ook die moeten we hebben!
Op de kaart lijkt het stuivertje wisselen maar in werkelijkheid lopen we voor ons gevoel aan de noordoever helemaal niet langs het kanaal, er ligt een wal met eikenhakhout tussen. Wat wij zien is boerenland, terwijl we over een graspad langs de sloot lopen.

modern vormgegeven brug, met speciaal ecoduct

Weer een brug. Hé, die staat niet eens op de kaart! Dat kun je zo hebben in de buurt van een uitbreidingswijk als Reeshof. Verderop langs de noordoever, waar op de kaart nog wel een pad is aangegeven, staat de boel danig op zijn kop. Woonwijk, industrieterrein, nog meer nieuwe wegen, wie zal zeggen wat het gaat worden? Erg begaanbaar ziet het er niet uit.
De brug blijkt voor autoverkeer te zijn, met een aanhangend ecoduct. Daar kunnen ook heel goed mensen overheen! Het mag vast niet maar is wel leuk om te doen. We laveren tussen de boomstronken en ander dood hout door. Aan de overkant naar beneden, en dan nog een pad naar station Reeshof zoeken!

Langs het talud van de autoweg zien we kinderen, niet zo ver van ons vandaan. Mooi zo, je kunt daar dus vast komen vanaf de wijk. En dat blijkt te kloppen. Met het verstand op nul stappen we richting auto. Er zit bijna 29 km in de benen als we daar weer staan. Pff, best wel een eind als je een paar maanden geen lange tochten hebt gelopen.
Gelukkig kunnen we volgende keer een rondje Loonse en Drunense Duinen maken!

Route op 21 okt. 2012