Dag 4: Drongelens kanaal - Deuteren

Moerputten

Alweer een mooi weekend, de wandelschoenen mogen weer uit het vet! We hebben aan de oostkant van de Loonse en Drunense Duinen nog een staartje tegoed, en dan: naar ’s-Hertogenbosch.

Parkeren doen we deze keer bij de Distelberg. Op ons gemak lopen we naar het Drongelens kanaal, waar we de route gaan oppakken. Na niet al te lange tijd komt de molen van Nieuwkuijk in zicht. Het terras is al uitnodigend klaargezet, het zal zich in de loop van de dag vast goed vullen. Wij lopen nog eventjes door. Het tracé volgt het fietspad, een beetje onhandig op een mooie (fiets)zaterdag. Maar beneden de fietsdijk ligt ook een wandelpaadje, gemaakt door andere wandelaars zoals wij, die niet continu alert willen zijn op belgerinkel.

Drongelens kanaal, molen van Nieuwkuijk

Zo loopt het lekker, en al gauw komt een bankje met mooi uitzicht in de kijker. Mmm, thee met een koek, dat hebben we best verdiend. Lekker in de zon genieten we van ons dagje uit. En na de thee is het nog een klein stukje lopen tot het begin van het pad door de Moerputten, het zogenaamde Halve Zolenlijntje. Ooit was hier de spoorweg naar Waalwijk, nu is het een kaarsrecht wandelpad.

Dit is genieten. De wilgen bloeien, ganzen en eenden zijn er volop. We hebben hier al eerder stukken van gelopen, maar toen kon je nog niet over de (spoor)bruggen. Inmiddels zijn deze gerestaureerd en beloopbaar. Dat is de moeite waard! Het uitzicht over het water is fantastisch.

bloeiende kers, bruggen in de Moerputten, bloeiende wilg

Nog een pauze later, en enkele kilometers verder, zeggen we het Hertogenpad vaarwel voor vandaag. We buigen af naar het zuidoosten, opnieuw richting kanaal over een aardig knotwilgenweggetje. En bij het kanaal kiezen we voor de zuidoever, waar we een rustig zandpad hebben tot aan de Vughtse Heide. Dit is bekend terrein, voor het Pelgrimspad liepen we er ook al eens.

lunet op de Vughtse Heide, speenkruid

Daarom laten we het monument voor wat het is, en lopen door naar de IJzeren Man. Helaas, hier moeten we een stuk over het fietspad, langs de verharde weg. Pas voorbij de recreatieplas kunnen we het bos in. De kilometers beginnen aan te tikken, een rustbankje zou weer welkom zijn. Helaas vind je die niet zoveel langs boerenweggetjes. Iets voorbij Cromvoirt gaan we daarom maar op het gras zitten, met onze rug tegen een hek. Dat pauzeert ook heel behoorlijk.

Na bijna 25 kilometer komt dan de auto weer in zicht. Een mooie afstand, op bergschoenen die nog niet helemaal ingelopen zijn.

Route op 29 maart 2014