Dag 12: Hockenhorn

op de top!

Toch nog: de koningstocht van de vakantie. Weer om kwart voor 6 op, en om half 7 bij Eggenschwand. Maar nu gaan we dan eindelijk het Gasterntal in. De Fiat heeft moeite met het steile Chlus-weggetje. De eerste versnelling moet eraan te pas komen. Er hangen nogal wat wolken, gunstig voor de eerste klim vanaf Selden via Gfelalp naar Schönbüel. Hier hadden we de ‘alte Römerweg’ naar de Lötschengletsjer willen nemen. Helaas is de wegwijzer weggehaald. Wat verderop zien we het pad over de puinhelling slingeren, maar waarschijnlijk zal het niet meer helemaal intact zijn. Jammer, dan het gewone pad over de gletsjer.

uitzicht op het Kanderfirn, gentianen en alpenmansschild

Dat loopt allemaal vlotjes. Het laatste stuk naar de Lötschenpasshütte is even werken, en dan staan we alweer bij de hut. De bewolking is grotendeels verdwenen, dus prachtig uitzicht op de besneeuwde toppen van Wallis: Monte Rosa, Matterhorn ... Allemaal prachtig, maar wij (en vooral Paul) komen voor meer, namelijk de Hockenhorn. Het is pas half 10, het moet lukken.

Meteen achter de hut gaan we een sneeuwveld over. Daar in de buurt blijkt een groepje van 4 steenbokken rustig te grazen. Ze kijken niet op of om. Ook de alpenbloemen zijn weer geweldig, dat intense blauw van de gentianen! Wat heel speciaal is aan de route is de grote verscheidenheid aan gesteenten. We zijn geen kenners maar zien wel de enorme variatie. Geel, grijs, roodbruin en zwart. Gesteente dat zoals leisteen in platen loslaat, en gesteente dat bijna via rechte hoeken splijt zoals basalt. Zelfs vulkanisch gesteente, met de holtes van de gasbelletjes er nog in. Sommige gesteenten zijn dooraderd met mineralen, waarbij de ene keer de mineralen gemakkelijker blijken te verweren dan de omringende steen (resultaat: groeven) terwijl het een andere keer andersom is. Dan ligt er een netwerk van aders bovenop de steen.

uitzicht vanaf de Lötschenpass op Wallis, zo dichtbij ..., de overwinnaars, de Kleine Hockenhorn

Intussen gaan we nog een paar keer een sneeuwveld over en komt de top van de Hockenhorn in zicht. Met nog 100 hoogtemeters te gaan haakt Fanny af. Een gouden bergsteigerregel is tenslotte dat je ook rekening moet houden met de terugweg. De mannen gaan de eer van de familie hoog houden en worden beloond met een geweldig panorama. Zelfs de Mont Blanc is te zien. De terugweg is bekend, dat scheelt. Bij het sneeuwveld vlakbij de hut proberen we enkele alternatieve afdalingsmethodes uit. Paul, met schoenmaat 45, gaat als een skiër naar beneden. Hans zet de hakken flink in de sneeuw en rent de berg af. Fanny probeert beide varianten, belandt uiteindelijk op haar billen en zeilt zo verder de sneeuw door. Ook dat gaat prima, je wordt er alleen iets natter van.

Roodverbrand en uitgeput staan we na 9 wandeluren weer in Selden. Thuis wacht echt bergsteigeressen: Bratwurst mit Rösti!

Gelopen op 15 augustus 2007