Dag 8: Yes, de Rote Herd!
boven de wolken schijnt de zon
Oei, wat gaat de wekker vroeg. Buiten ziet het er goed uit, met hier en daar een wolkenflard.
We gaan dus snel aan de slag om ook vroeg te kunnen vertrekken.
In de schemering - het is kwart voor 6 - zetten we de eerste stappen. Lekker fris! Eenmaal op
het pad naar Mürren zijn we benieuwd of we op het weitje dat op ongeveer 1000 meter hoogte ligt,
weer gemzen zullen zien. En ja hoor, er lopen er twee! Iets verderop steekt een eekhoorn het pad
over en kort daarna ontdekt Hans een alpensalamander op een steen. Zomaar een goede wildscore.
gemzen in de schemering, alpensalamander
Direct door het bos naar Mürren lopen gaat tegenwoordig niet meer. We moeten om via Winteregg en dat kost 20 minuten extra. Gelukkig gaat het lopen an sich wel lekker. Al sinds het begin van de vakantie hebben we het idee dat we niet goed op gang kunnen komen. Is het de hitte of gaan de jaren tellen? Vandaag lijkt het erop dat de temperatuur de voornaamste boosdoener is geweest. We stomen gewoon door naar het bankje boven Mürren waar we al zo vaak de eerste pauze op een Schilthorntocht hebben gehouden. Het gaat prima.
de zon komt het dal in, samen op pad
Daarna komt het vervelendste stuk, omhoog over het steile skiparcours. Dat gaat vandaag toevallig heel goed. Het scheelt vast dat we de bewolking in zijn gelopen. Een dunne mist houdt de zonnestralen tegen. Als we al bijna bij de Schilthornhütte zijn komt er een grote kudde schapen naar beneden. Minstens 100, en geen herder of herdershond te zien. Als we pauzeren in de buurt van de hut zien we pas de begeleiders. Dit hebben lekker in de hut gezeten en lopen nu achter de schapen aan om te kijken of alles in orde is.
schoorsteentje, bijna bij de Schilthornhütte, de bewolking trekt op, steenbreek
Wij gaan door richting Schilthorn. In de buurt van de Grausee komt af en toe de zon door de wolken. Prachtig, zoals de mist ineens kan optrekken en dan de omgeving op z’n mooist laat zien.
op weg naar boven, nog een heel klein stukje ...
Vandaag is het makkelijk om bij te houden hoe ver we nog van de Schilthorn verwijderd zijn. De bordjes voor de halve marathon in het Inferno weekend (17-18 augustus) staan al langs het parcours. De finish is op de Schilthorn. 19 km achter de rug, 20 km gegaan, nog 500 meter ... Ja, we zijn er weer!
op de foto als James Bond?, wat is het weer druk, super uitzicht
Het panorama heeft iets moois voor ons in petto. Er hangen wolken in het dal, de bergtoppen
steken er in de zon bovenuit. Dat is geweldig om te zien! We zoeken een goed plekje voor de
lunch en genieten volop.
Nu komt de hamvraag: hoe gaan we terug? Aan dezelfde kant weer naar beneden en dan bij de
Grausee afslaan is het kortst. Maar de lange variant terug over de Rote Herd is ons de vorige
keer goed bevallen. Zo mooi! We gaan het gewoon nog eens proberen.
klauteren naar de Rote Herd
Opnieuw is de route naar de Rote Herd ontzettend de moeite waard. Lekker klauteren, super uitzicht. Er zijn vandaag onverwacht veel mensen op pad. Tientallen wandelaars (én hardlopers) komen ons tegemoet. Op dit stuk, dat we tot nu toe als stil hebben beschouwd, komen we meer mensen tegen dan op het traject naar de Schilthorn.
nog meer klauterwerk
Pas na de Rote Herd keert de rust weer. Vlakbij de pas ligt een cache. Die vinden we onder het
toeziend oog van ... een steenbok. Hij staat zomaar in z’n uppie te grazen, en lijkt
helemaal niet van zijn stuk gebracht door de mensen in de nabijheid.
Tja, en dan moeten we dalen. Door de mist zien we Poganggen en de Rotstockhütte lange tijd niet.
Een kwestie van doorzetten en aannemen dat er schot in zit. Als we eenmaal onder de wolken uit
zijn, zien we de grote almboerderij in de verte liggen. Dit gaat nog even duren. En na
Poganggen komt een lang hoogtepad; ook hier lopen de hoogtemeters tergend langzaam terug.
jaaah een steenbok, nog een eind naar Poganggen
Eindelijk komt Gimmela in beeld, en daarna Mürren. Tegen half 5 zijn we bij het station.
Dat gaat een latertje worden want we hebben nog ruim anderhalf uur voor de boeg. De laatste mueslirepen
gaan erin en dan gaan de kiezen op elkaar. De extra wandeltijd naar Winteregg tikt nu aan.
Toch zijn we iets na 6 uur weer in ons huisje. Met reuzenhonger! Daar is rekening mee gehouden.
Binnen een kwartier staat een voedzaam maal van schnitzel, gebakken aardappelen en komkommer
op tafel. Mét een biertje natuurlijk!
Daarna zakken we tevreden weg. We hebben het weer voor elkaar, de Rote Herd is bedwongen.