Dag 4: Stolzembourg en Falkenstein

de ruïne van Falkenstein

Toch geen kasteel vandaag, het is namelijk droog wanneer we opstaan. Een kleine test: blijft het droog tijdens een tochtje naar de bakker? Ook dat lukt. ’s Morgens om half 8 blijkt er zelfs meergranenbrood te zijn! Vandaag laat na het ontbijt het tweede kind verstek gaan, Hans en Fanny mogen alleen op stap.

Eerst maar eens wat achterstallig werk: A Visit to Vianden (de cache, wel te verstaan). Na een uur zijn we weer bij het uitzichtspunt met het schuilhutje, en kort daarna bij de cache zelf. Een beetje apart is het wel, honderden kilometers van huis een cache vinden van iemand die bij wijze van spreken om de hoek woont.

zo kun je ook naar boven, het laatste stukje naar het stuwmeer, nevel op de Mont St. Nicolas, historische oversteekplaats

Daarna nog een bekend stuk, totdat we bij het bovenste stuwmeer zijn. Daar moeten we langs de weg lopen, helaas, het is niet anders. Het eerste buitje regen van de dag komt naar beneden. Daardoor valt het uitzicht bij de Mont St. Nicolas nogal tegen. Na een theepauze kunnen we er weer tegenaan: de afdaling naar Stolzembourg.

Aan het water op een bankje is het lunchpauze. Een historische plek: volgens een plaquette gingen op deze plaats in september 1944 de eerste Amerikaanse soldaten de Duitse grens over. Het oorspronkelijke plan was om hier verder te lopen naar het geologisch leerpad bij een oude kopermijn, maar als we zien dat er nu al 11 km op de teller staat zoeken we een alternatief. Net als de Amerikanen destijds zullen wij hier de Our over gaan, Duitsland in.

kaart van een stukje Duitsland, op weg naar Falkenstein

Het is wel raar: als je in een bepaald land op vakantie bent ben je geneigd om niet verder dan de grens te kijken (misschien omdat de kaart daar ophoudt?). Gelukkig staat op de oostoever van de Our een flink informatiebord waarop de ‘Nat-Our’ route wordt aangeprezen. Wandelen langs de oevers van het onderste stuwmeer met als extraatje een uitstapje naar de ruïne van Falkenstein. Dat lijkt ons wel wat.

Hoe simpel kan het zijn: volg de schildjes met de vis en alles komt goed. Behalve natuurlijk als je onderweg zo’n schildje mist. In het begin gaat alles prima. Dichtbij of diep onder ons glinstert het water. Na een tijdje is wel duidelijk dat het pad niet echt veel gebruikt wordt. Brandnetels en vooral bramen doen hun best om de beschikbare ruimte te annexeren. We gaan stijgen, en laten het water even achter ons om richting ruïne te gaan. Smalle beekjes, gladde bruggetjes, paden die nauwelijks zichtbaar zijn. Hier ergens moeten we de afslag gemist hebben want aan het einde van de klim doemt geen Falkenstein op maar een gewoon Duits gehucht.

overstekend wild, hier zijn we al eens geweest, afdaling naar de Our, bange schijterds

Ergens onder ons zien we de ruïne liggen. O, daarom leken de Duitse kilometers zo lang. Dat wordt dus een flink eind extra lopen. Wel hebben we nu prachtige vergezichten, misschien wel de mooiste in deze vakantie tot nu toe. En uiteindelijk komen we toch bij Falkenstein (jammer, net als bij Brandenbourg ook hier geen toegang) en zakken we in hoog tempo naar de Our. Na een bekend stuk van zondag, hebben we geen puf meer om via de Mariakapel terug te lopen. De kilometers gaan tellen!

We blijven op de oostoever waar ook een mooi pad door het bos blijkt te liggen. We kunnen zelfs nog even ervaring opdoen als koeiendrijver, vijf loslopende grazers durven ons niet te laten inhalen. Uiteindelijk gaan we zelf maar met een grote boog een stuk van het pad af, de dames zijn namelijk ook behoorlijk schijterig aangelegd. Bij thuiskomst zijn we echt toe aan een grote mok thee, het dagtotaal is vandaag 28 km! Morgen gaan we genieten van een rustig dagje kasteel.

Gelopen op 8 juli 2008